Al meer dan twintig jaar trekt busker, wereldreiziger, songwriter, gitarist en harmonicaspeler Tim Easton met zijn kostbare songbagage door Amerika en Europa, sinds hij in 1998 zijn debuutalbum "Special 20" uitbracht. Hij maakte ooit deel uit van de Haynes Boys en veel later van ESP, het trio dat hij vormde met Stagger en Phillips met wie hij het gezamenlijk album "One For The Ditch" uitbracht. Deze troubadour trok van Californië naar Nashville met de bedoeling aldaar in te burgeren. Al gauw trok hij er naar de studio om zijn studioalbum "Not Cool" (2020) op te nemen. De songs op zijn vorige album "You Don’t Really Know Me" (2021) werden meestal gecomponeerd tijdens de corona-lockdownperiode en op deze plaat zingt hij over de gebeurtenissen in zijn leven, zijn relaties, verliefdheden en liefdesbreuken en over de voor altijd verbrande bruggen met mensen uit zijn omgeving die hij ooit heel graag heeft gezien. Maar voor deze prachtalbums verscheen in april 2018 het akoestische soloalbum "Paco & The Melodic Polaroids" dat voordien uitsluitend op zijn website verkrijgbaar was, maar nu gelukkig door zijn huidige label Black Mesa wordt opgevist, en hier horen we een Easton die samen met zijn gitaar Paco, de luisteraar meeneemt in verhalen die zich onderweg afspeelden tijdens zijn talloze omzwervingen. En na een eerste beluistering kunnen we vaststellen dat "Paco & The Melodic Polaroids", net als al zijn voorgaande albums ook nu weer goed is voor een welverdiende kwalificering 'topkwaliteit'.

De 'Paco' in de titel van Tim Easton's nieuwste folk-blues album is de bijnaam die lang geleden werd gegeven aan zijn trouwe, reisversleten, zwarte Gibson J-45, zijn constante metgezel gedurende vele jaren van reizen over de hele wereld. Het is Easton's beste reisgenoot en hulpmiddel bij het schrijven van songs. Zijn passie was om te kunnen spelen in clubs en elke plaats die hem wilde hebben, om zo een solide reputatie als indringend verhalende songwriter, als suggestieve zanger en als een uitstekende fingerstyle speler en flatpicker op te bouwen. In de notities beschrijft hij het album als 'een soort liefdesbrief aan mijn gitaar door middel van een verzameling eigenzinnige reisliedjes, oud en nieuw'. Net zoals Gillian Welch en David Rawlings de kunst onder de knie hebben om hedendaagse songs te schrijven die klinken als tijdloze old-time countrynummers, slaagt Easton erin om vroegere folk- en countrybluesstijlen te ontginnen als de voornaamste inspiratie voor zijn songwriting. Als gevolg daarvan heeft zijn muziek een vertrouwd, zelfs authentiek 'oud' gevoel, maar de lessen zijn duidelijk autobiografische overpeinzingen ontleend aan zijn eigen rondtrekkende, soms harde leven, en aan dingen die hij heeft gezien, en mensen die hij heeft ontmoet, op zijn reizen.

Dit is een echt 'solo' album: alleen Easton's stem en gitaar en af en toe een schuifelende, piepende of huilende harmonica op negen van zijn originele nummers en een cover van Jimmie Rodgers' "Jimmie's Texas Blues", en dit live opgenomen met één enkele microfoon, in een studio in Bristol, Virginia, ongeveer zoals The Carter Family of Jimmie Rodgers meer dan 90 jaar geleden hun eerste platen maakten. Vandaar het gebruik van 'Polaroids' in de albumtitel. Uiteraard is het live gedaan zonder overdubs - alleen Easton zingt in een RCA 74b ribbon microfoon uit 1940 en gebruikt zowel flat als fingerpicking technieken op Paco. Een methode die prachtig past bij Easton's liedjes en die het hele project een voelbare intimiteit en intensiteit geeft. De country blues stijl songs nemen ons gewoon mee terug in de tijd. Easton heeft natuurlijk in alle staten en Europa gespeeld en heeft drie jaar in Alaska gewoond. Tegenwoordig is hij gevestigd in Nashville, maar zijn nomadenbestaan heeft hem genoeg materiaal opgeleverd.

De opener, "Old New Straitsviile Blues", heeft een treinthema en passeert de herkenningspunten van twee kleine stadjes in Easton's thuisstaat Ohio, alvorens zich te vestigen in een zuidelijk stadje. Meteen hoor je de snelle flat picking - en Paco klinkt geweldig voor een 30 jaar oude gitaar. "Elmore James" verscheen ook op Easton's album uit 2016, "American Fork", een song waarin Easton klaagt dat in de muziek van vandaag de drummachines allemaal hetzelfde klinken en "Another Good Man Down" is dan weer een waarschuwend verhaal over cocaïne. Halfweg de plaat is "Never Punch the Clock Again" een soort ode aan de muziekbusiness en brengt "Broken Hearted Man" het verhaal van een zwervende man op zoek naar vrede. De meeste songs hebben een duidelijk zuidelijk tintje, wat aangeeft hoeveel stijl en geschiedenis Easton in de loop van zijn carrière heeft geabsorbeerd. Dit is folkmuziek, authentiek uitgevoerd, zoals het vroeger werd gedaan met een stel goede songs en geweldig gitaarspel, waarin hoorbaar veel variatie is, van ingetogen slide, tot vloeiende Doc Watson-achtige loopjes, tot gruizige blues en bedrieglijk eenvoudig klinkende folk-picking. Met iets meer dan een half uur ben je vrij snel in en uit deze plaat, maar het is verbazingwekkend hoe ver Easton reist en hoeveel emotioneel terrein hij bestrijkt in de loop van deze opmerkelijke muzikale reis.